Siaho Sefid

یه فصل طلایی بازم این حوالی

منو خاطراتم چه حالو هوایی

میرن عاشقا شونه به شونه با هم

منم طبق معمول دو تایی با سایه م

مث برگا آواره ام تو خیابون

لهم میکنن عابرا با نگاهشون

تموم خیابون پر از خاطراته

یعنی کی الان جای من پا به پاته؟

من هر جا رو گشتم پیدات نکردم

بیا خود به خود مثل اشکای سردم

حالا تو طلایی ترین فصل سالَم

تُو نیستی سیاه و سفید میشه حالم

همیشه همونی رو از دست میدم که

با عشق دو دستی بهش چسبیدم

از این قصه ی ساده ی خیلی کوتام

بیرون اومدن رو سفید کل موهام

خیابون و کوچه اصن کل تهرون که

گوشش پره از دروغات تو بارون

من لعنتی هر جا که پا میذارم