Hargez

کابوسی ام که خواب خوش تعبیر میشه

پروانه ای که توی پیلش پیر میشه

یه زندگی درد کشیدمو شمردم

من زندگی کردنو از یاد بردم

یه عمره که خوب با خودمم تا نکردم

اونی که باید بشمو پیدا نکردم

تو خلوتم هی از خودم شکست خوردم

هر سال شب تولدم دوباره مردم

هرگز نخواستم یه سواله ساده باشم

یا اتفاقی پیش پا افتاده باشم

واسه همین دور خودم دیوار چیدم

نقشه ی تنهاییمو خودم کشیدم

چجور بخندم با یه قلب متلاشی

سخته که مرد روزای سخت باشی

ای کاش دنیا به دلم امون میداد

منو کمی بهتر به من نشون میداد

کاشکی کمتر خودمو فهمیده بودم

حقیقتو جوری که هست ندیده بودم

مثل وصیت میشه هرچیزی که میگم

انگار که ساکن یه دنیای دیگم