Ruzaye Khakestari

تو چِشات میدیدَم همه آرزوهامو

ورس 2:

سر هر میزی بَح...ثِ تو بشه میپیچم // همیشه میبازم ، چون پره بی بی ام

عصبیم ، میخوام برم با کله تو دیوار // با همه سردم سردتر از یخ تو لیوان

دیگه فکر نمیکنم من اون آدم قبلم // با هیچکی نیستم ولی با همه هستم

یه آدم هرزم که با همه قهرم // و رو تو گیره عقربه ساعت قلبم

بی تو فس و شل ، بی تو چت و قفل // شب میشه نمیفهمم میشه چطور صبح

گذر وقت ، روح منو ساییده آخه // تو نبود تو هر یه ثانیه ساله

زیر صورت مغرورم من هر روز میبُرم // بعد تنهاییمو میپیچم و بعد دود میکنم

تو این روزگار لعنتیه با حس غریبه // تو این روزگار ، که "روزا خاکستریه"

تو این روزِگار که روزا خاکِستَریه

ورس 3:

حقیقت تلخه من چشمامو بستم // تو یه جنگ نرمی بین احساس و عقلم

یه خاطرک قشنگ تو میدان قلبم // که تو دفتر ذهن ، فکرامو خط زد

یه تضادی که من ازش گیج و منگم // نه میشه با تو بود نه میشه بی تو سر کرد

یه تبی ، که من ازش هنوز داغم // وقتی بیدارم با رویاش هر روز خوابم

آره بارون ، به شیشه داره میزنه و میگه // که این روزام بالاخره میگذره و میره

مثل اون روزا که رفتن و بر نمیگردن // همون روزا که تو بغل تو خنده میکردم

گفتم مرد بی دردم روی عرشک نگات // تو مست تن من ، من نعشک چشات

آره این روزا ، عاقبت میره // عکس منو تو ، توی قاب عکس میره

یعنی واقعا میشه...؟

یعنی واقعا میشه...؟