Azam Nakha

گریه‌ها چه شب‌ها کردم من تنهای تنها

ولی موندم با دردا

نخندید بازم که فردا

اون که با وجودش می‌گفت می‌خَوادم، نموندش

موندم با دروغش ولی مهم نیست تو روحش

آفتابم، غروبش قشنگه

با رنگ و نورش

میادش طلوعش بکنه چشماشو کورش

می‌خنده بازم یه روزی لب‌های بازم

امروزم ببازم آخرش

یه پره بازم

که میرم بسازم من

با آواز و سازم

بالاست آشیونم

ازم نخواه

بشم اونی که می‌خوان

ازم نخواه

داشته باشم به تو ایمان

ازم نخواه

محدود بشم من به ایران

بذار باشم یه انسان

بذار باشم یه انسان