Istgahe Matrook

نگو که یادت رفته برف اون زمستون ُ

تو قاب پنجره ببین تنهایی تهرون ُ

دوباره بغض کن با صدای من

تا بشکنی شاید سکوت این خیابون

یه شهر ُ آتیش بکشونم برو

پشت این پنجره نشینم برو

توی متروک ترین ایستگاه میام دنبالت

تو از آخرین قطار جا نمون برو

هزار سال که تاریخ رنگ این زمستون

از اون روز برفی شهر اسمتو میدونه

هنوز با صدای قطار بی قرارت میشم

گر چه هیچ ریلی به من برت نمیگردونه