Tekye Bar Baad

هردینی جلو تاریخ انقضای مغزش

به چشش یه لحضه نگاه کنی میگی که یه صدای دنده

از درونش همش گفته بایدگوش بدی فقط تو به ندای قلبت

مث کوه ، مث سنگه

یه روح قویه پشت این جسم خسته

گاهی هی به سرش میزنه بپره از ارتفاع با بال بسته

حتی اگه بگن بهش پایانش مرگه

اون فقط میدونه که باید بره

بذار همه بگن بازنده بش

اینجا فرجام قاصدک پر پر شدنه

جاذمه نیش گوشات احمق شدنه نه

غریبگی نکن جلوتر بیا فریبت نمیدم

همون که اشقه سابقن که زار نزنه هیچه

کاری کن تا ازادی همیشه به تنش میکرد

میدونم زمین نمیشن این افکاره باز یک روز بیاد نتیجه میدن

اینجا همیشه میگم پسرم سرت باس پایین باشه

وگرنه میبینی دم پا/گاهی

میگم مگه ما کاری کردیم و چیزیم جز یه چتر افتابی

که بارون وهم تو همه لحضه هاش بارید

این تابلو هایی که رو به روتن چی نشون میدن

جامعه پیر زن ابستنی از روح گه بچه هاش ماییم

که بچه هاش ماییم

حقیقتا میباره از جلد حرفام

من فکر فردام

کبوتری که نداره حس پرواز

فرجام شونش میشه تکه بر باد

جای تعجب نیستش نه وقتی این خونه رو آبه

کجه ستونش و بازیچه ایی افسارت دسته غروره

بگو دم گلوله گرم که سینه ها رو شکافت

تا بلکه فرو بریزه میله های زن/ان

کی سفیده کی سیاه

تو تیره باش تو وجدان بهایی نده وقتی کینه ها ج/ت داد

ما پشت یه نیمکت بودیم مهره ریز هردومون نوشتیم رو کاغذ

تو نوشتی از عشق من نوشتم از درد

این چشایه بسته بود که به من لگد زد

هر طرف برگشتم دیدم که صورت ها به پشته نقابا گمن

روزا میخن از شب پی تر/ما/لن

میکنن لباسا رو رنگ نگاه ها رو پرت

گوش شنوا داری تا صدا ها رو بم میکنن

کمرا رو خم دست از پا خطا بکنی میسازن ازت یه احمق

با روان خط خطی که گوشت و پوست استخونش حالا عاری از روحه

راه میرن رون فلج از درون رو ویلچر لباشون خندون

با لباس تنفسم یکی باید باشه بالا سرت بکنه کوکت

راه برو اره ادمک ضعیف فکر این نباش که میخوای بخوری به زمین

یه قاعده ست یه قانون که زمین داره

که شاید تنها کسی که هیچوقت زمین نخوره یه زمین خواره

بگو بینم اصن این حرفا هست سوی سایز گوشات

این صدای منه از عمق وجودم که رو تفکرات غلطت مهر دروغ زد

که نمیبازم حتی توی اوج سقوطم

میدونم همیشه یه خورشیدی پشت غروب هسته وهمه

ارزوم اینه بفهمم ای کاش بفهمی ای کاش بفهمن ای کاش

همون بارونی که میپرستیمش ازش متنفره اونی که پره کفشاش