Ghayeghe Kaghazi

سرمو گذاشتم هر شب بر روی شونه دردام

با یه قایق کاغذی من زدم به دل دریا

روی این دلم هزار زخم پره از درد به ناحق

من شدم سیاهی شب پر نورم سکوت مطلق

دیگه دنیام واسه من تاریکه زندگی کوره رهی باریکه

آخر قصه ی من نزدیکه

این منم از همه جا وا مانده از همه مردم دنیا رانده

رانده و خسته و تنها مانده

میشه صد سال که گل عشق توی باغچم پژمرد

من نوشتم دوست دارم خیلی ساده ولی خط خورد

دیگه دنیام واسه من تاریکه زندگی کوره رهی باریکه

آخر قصه ی من نزدیکه

این منم از همه جا وا مانده از همه مردم دنیا رانده

رانده و خسته و تنها مانده