Mahtab (Tasnif)

چون عهده نمی‌شود کسی فردا را

حالی خوش کن تو این دل شیدا را

می نوش به نورماه.ای ماه که ماه

بسیار بتابد و نیابد ما را

من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت

از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت

جامی و بتی و بربطی بر لب کشت

این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت

ابر آمد و زار بر سر سبزه گریست

بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست

این سبزه که امروز تماشاگه ماست

تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست