Toie Dar Yadam

تن بیابان دیده ام

ده بی سبزینه ایست

که بهارش تن تو بود

نرود از یاد دلم که سکوت سنگی ام

به صدایت پر گشود

شب ساکتم تو که ترانه ای به لبم برگرد

دل عاشقم با غم لبریز و قفسش سر کرد

تویی در یادم

که بی چشمانت به نگاهم پنجره نیست

تویی در یادم

پر از فریادم به گلویم حنجره نیست

هر ده انگشت تو را با نگاهم

صدها فواره‌ی نور می شمارم

من غیر از خاطره ات آسمانی بر بام حافظه ام ندارم

به جز باران به صحراهایم

چه شبیهت معجزه بود

به جز لبهایت به دیدن هایم

چه حقیقت بود و سرود

تویی در یادم

که بی چشمانت به نگاهم پنجره نیست