Do Mosafer

دو مسافر بر در دو رهاتر در باد

از غزل افتاده فرصتی بی‌فریاد

چشمم این نابترین لحظه را می‌بوسد

زن به من می‌گوید باش تا نان بپزد

من به زن می خندم زن به من می‌خندد

بی‌نفس بی سایه بی‌صدا می‌سوزد

زن به شب می‌ماند شب به آوازی دور

غزلی از شبنم رختی از پوست نور

زن مرا می‌گوید غیبت سردی بود

خاک بی‌عشق باد خاک ولگردی بود

زن مرا می‌رقصد زن مرا می‌پرسد

زن مرا می‌خواند زن مرا می‌فهمد

من به زن می‌گویم خانه‌ات یادم هست

وقت خوب گریه شانه‌ات یادم هست

شانه‌ات یادم هست

زن مرا می‌بوسد این تویی آری تو

خواب و بیداری تو

این تویی باز از نو خواب و بیداری تو