Noono Paniro Sabzi

دو باره مرگ گل سرخ دوباره ها دوباره ها

حریق سبز جنگلا به دست کبریت جنون

از کاشی های آبی مون سرزده فواره ی خون

نون و پنیرو بادوم یه قصه ی نا تموم

نون و پنیرو سبزی تو بیش از این می ارزی

قصه ی جادوگر بد که از کتابا می اومد

نشسته بر منبر خون عاشقا رو گردن می زد

کنار شهر آینه جنگل سبز شیشه بود

برای گیس گلابتون اون روز مث همیشه بود

پونه می ریخت تو دامنش تا مادرش چادر کنه

می رفت که از بوی علف تمام شهر و پر کنه

غافل از اینکه راهش رو جادوگر دزدیده بود

رو صورت خورشید خانوم خط سیاه کشیده بود

آهای آهای یکی بیاد یک شعر تازه تر بگه

برای گیس گلابتون از مرگ جادوگر بگه

از مرگ جادوگر بد که از کتابها می اومد

چشمای گیس گلابتون چیزی به جز شب نمی دید

هوا نبود، نفس نبود، قصه به آخر نرسید

قصه های مادربزرگ، آیینه خود منه

طلسم جادوگر باید، با دستای تو بشکنه

با دستای رفاقتت، تاریکی وحشت نداره

نوری که حرفه آخره، به قصمون پامیزاده

حیفه که شهر آیینه، سیاه بشه حروم بشه

قصه تو، قصه من، اینجوری ناتموم بشه

آهای آهای یکی بیاد یک شعر تازه تر بگه

برای گیس گلابتون از مرگ جادوگر بگه

از مرگ جادوگر بد که از کتابها می اومد

آهای آهای یکی بیاد یک شعر تازه تر بگه

برای گیس گلابتون از مرگ جادوگر بگه

تا شعر گیس گلابتون یه شعر پر امید باشه

آیینه های تو به تو، هرکدومش خورشید باشه

آهای آهای یکی بیاد یک شعر تازه تر بگه

برای گیس گلابتون از مرگ جادوگر بگه