Vasiat Nameh

نهایت سکته ای که پاک کردش این بدن

آب دریا شور بود و ماهیاشم مثل زهر

تو فال مثل قبر ، محالِ جنده شن

محالِ نصف شب ، یه حرفی بت بگم

رک و منطقی که بعده من هم زندگی

ادامه داره فرقی داره مگه باشه عشق؟

بکارت ؟ طهارت ؟ مرده داشِ ت عین زیدش ابرو داره

داشی حیف قصه هامون نفله بشه

چی میشه یک شب نیوفتم یاد قرضم ، یاد شهرم یادی از من

منم که یاد ندارم 25 سال تخماتیکی جز یه حسرت

ورس 2

من از این دنیا نیستم آدمِ تاریکی هام ، من توی رویا دیدم دستم باشه دستِ یک یار

ندیدم روز خوش روی سنگُ قبر خشکم ، بنویس با مداد ضربه خوردم

من یه مرد مُردم من یه سنگ خفته ام من یه درده مبهم ، من یه ترکش خورده ام ااااه

شهیدم ، شهیده مرگ مغزی ، هیپ هاپ و درده قلبیم

بیدار با زنگ تفریح ، بیمار از عمری تاخیر ، بیزار از جنگِ فرضی

ندیدم ، ندیدم مردی باشه گیره دستی

وصیت ، نصیحت من نباشم شکر ، ها! تفسیرم بُکنند

بزار آب زندگی بپاشه توی مغزم حامل شه ؛ عامل شه ، فکر ده تا مثل من کامل شه

بدونه پای صندوق نباختیم ما ، پای سند باختیم این زندگیمون

من پای بردگی نرفتم ، ولی تو بمون هنوز و زندگی کن