Vasiat Nameh

ورس 1

دنیام کوچیکه اندازه خنده مادرم ، اندازه سیگارایی که دود کردم پای پنجرم

یه وقتایی پنچرم ، یه وقتایی دلم میگیره کفر میگم اصلا من

خودش که اون بالاِ ، میدونه چیه حرفه من

دنیا کوچیکه بعده من ، میره کنار پرده از ، روزای قبله مرگ ، یه وقتایی

آره یه وقتایی سر میره حوصلم ، دوست دارم ، بشینم ، به خودم قول بدم

که بعد از این نکته سنج تر باشم ، کله وقتمم باشه فقط ماله خودم

یه وقتایی هست که باختامو میشمرم ، وقتایی که هیچ احدی نیست دورم

یه ورق میزارم می نویسم ، خیره میشم به آینه و میبینم که پیر شدم

یه وقتایی هم که زندگی خوب نیست ، خبرای بد ، واست میشه عادت

دیگه پیشه پائن ، هضم کردن اتفاقا میشه راحت

یه وقتاییم که حاله خودمو ندارم ، وقتایی که از همه ی آدما کلافم

یه موضوع هم پیدا نمیشه برا حرف

یه وقتایی ، آره یه وقتایی یه آدمه عجیبم ، یه آدمه گوش تلخ عوضیه مریضم

یه وقتایی خودمم ، پر از حرف ، مثله یه کتاب که ورق نخورده دو دهه س

من ، یه وقتایی حالم بده ، عصبانی میشم حتی با حرکت ، تیک تاکِ ساعت

در میارم باطریشو ، غافلگیر نمیشم اصلا ، عینه آدم آنتی شوک

یه وقتایی می نویسم از دنیای بعدِ من ، داد میزنم از هنجرم و یادم میره اصلِ حرف

صبحی که میزنه ساعت زنگ ، میبره جلو روزا رو بعد

می بینم ریشه سفید ، بغلش چندتا خط