Havaye Jonoon

امید دلم در برم بنشین

تا مگر زدلم غم برون برود

وگر نه زچشم نخفته من

تا سپیده دمان جوی خون برود

زجور فلک مانده در قفسم

تا به سنگ ستم پر شکسته مرا

وگر این قفس را به هم شکنم

تا کجا ببرد بال خسته مرا

نخیزد نغمه ی مستانه ی تو

شده پر گرد غم کاشانه ی تو

گرفته شعرتو روی زمین را

چرا زیر زمین شد خانه ی تو

به سر می دوم رو به خانه ی تو

که شاید بیابم نشانه ی تو

فتاده زپا خسته آمده ام

که سر بگذارم به شانه تو