Akharin Yad

هرگز وداع جانم نکردی

ای آنکه تنها تو پشیمانم نکردی

آن شب که در بغض خنداندیم کو

آن جمله در گوشم که میلرزاندیم کو

ای آنکه چشمانش غمی چون شاعران داشت

چون سایه در ماوای جانش ارغوان داشت

صراحت گزنده اش هم مهربان بود

آن که می که شیراز تمام دختران بود

برگرد به دلتنگی اگر باقی عمرت گذرد چه

برگرد پس این قصه که این شهر مرا میفشرد چه

ای وای اگر این گریه که من میشنوم مال تو باشد

برگرد اگر بی خبر از درد تو خوابم ببرد چه

ای کتابی که هنوز آغوش دریا را به سمتم میگشایی

مه گریبانم گرفته بی ثمر از من نپرس جانم کجایی

آخرین یادی که دارم از خودم ره سمت خاموشی گرفتم

تا نشانم دادی آن زخم نهان را من فراموشی گرفتم