To Hayat Nabashe Vahsh

یه مرد آروم با پیشینه ی وحشی

که دستای خدا به اون این توانو بخشید

سایه ی من رو این دیوار با این سیگار میگه

که این بدن جوون از این روح پیر سیره

با اینکه داره هرچی دلش بخواد اما

خیلی پر توی جمع میاد ، گوشه گیر میره

مشت زدن به من دستشون شکست

به نام اون نگاه که روی همه هست

به یاد خندومون به زیر نور ماه

که هنوزم پشت این ستاره ها توده هان

کشیده به سرش یه صورت عجیب

که کل شهر و کنه واسه ایدهاش اجیر

بی خبرام همونان که پیشدستن

به دندونای عقلشونم نیش بستین

ولی کاش نسل بعد افسارش باشه قلب کشندشم حیات باشه تو حیات نباشه وحش

همونجا جای من افسانه باشه بعد خالقشم بی خبره از وجود تاج و تخت

گل بکار به جای قبر برا امید آرزوهات بی دلیل شن از سر خوشیت

تو نفس بکش من بعد ما پر از تویم صد نفس مرد تا این شد صد نفس برید