Zolfe Ashofteh

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست

پیرهن چاک و غزلخوان وصراحی در دست

نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان

نیمشب دوش ببالین من آمد و بنشست

سر فرا گوش من آورد و با آواز حزین

گفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست

عاشقی را چنین باده شبگیر دهند

کافر عشق بود اگر نشود باده پرست

برو ای زاهد و بر درد کشان خرده مگیر

که ندادند جز این تحفه به ما روز الست

آنچه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم

اگر از خمر بهشت بود و گر از باده پست

خنده جام می و زلف گره گیر نگاه

ای بسا تو به که چو توبه حافظ نشکست